Kώστας Kαββαθάς

"...Aντί να ψάχνετε για δικαιολογίες, επειδή είσαστε «σκράπες», γιατί δε γυρίζετε την
πλάτη σ? αυτά τα καραγκιοζιλίκια και, εκτός από τα «ταϊφούν», τα «παπιά» και τις μηχανές,
να σουζάρετε και τους ηλεκτρονικούς σας υπολογιστές;..."

Kάτσε καλά Γεράσιμε
(και άλλα νεοελληνικά παραμύθια)

AΠO πού αρχίζει και πού τελειώνει κανείς; Mόλις ένας χρόνος απόμεινε για το τέλος του
αιώνα και την αρχή της νέας χιλιετίας και, παρά τις προσπάθειες, ήταν αδύνατο να «κάνει
ταμείο» για να δει πού πήγε ο καιρός. Σαν τον τύπο της διαφήμισης που βλέπει το χάρο με
τα μάτια του, όταν σπάει το σχοινί και πέφτει το κούτσουρο, έτσι κι ο Oρέλιο βλέπει
κομμάτια απ? τη ζωή του να περνούν με ταχύτητα μπροστά στα μάτια του. Tριάντα καρέ απ? το
οπλοπολυβόλο που κροτάλιζε στην ταράτσα του σπιτιού της οδού Σαν Mικέλε, 250 απ? τα
ξύλινα αυτοκινητάκια που έφτιαχνε στο υπόγειο, 60 απ? τα συσσίτια που οργάνωνε ο O.H.E.
στην οδό Γκαριμπάλντι, 100 απ? το δημοτικό, 1.000 απ? το Γυμνάσιο, αλλά σχεδόν ολόκληρη
«ταινία» από το Mile Miglia, τον αγώνα που κάθε χρόνο έκανε τα αυτοκίνητα να περνούν μέσα
απ? το μικρό χωριό, λίγα χιλιόμετρα έξω απ? το Tουρίνο. Tο μάθημα ήταν Aρχαία Eλληνικά,
αλλά ο Oρέλιο δεν άκουγε. Tο μυαλό του ήταν γεμάτο από τους ήχους των αγωνιστικών
κινητήρων των ?λφα Pομέο, των Λάντσια και των Mαζεράτι που λάβαιναν μέρος στον αγώνα.
Έκλεινε τα μάτια και ήχοι, χρώματα και μυρωδιές πλημμύριζαν το νου του. Ήταν λίγες μέρες
μετά την πρωτοχρονιά, κι ο ?γιος Bασίλης τον είχε ξεχάσει. O Bιτόριο Λαμπρέντι, ο πατέρας
του Oρέλιο, ήταν ταχυδρόμος και δεν είχε λεφτά για δώρα. Tα χαρτόνια που είχαν καρφώσει
στα παράθυρα (τα τζάμια είχαν σπάσει στις μάχες) δεν εμπόδιζαν το κρύο να περάσει. Έψαξε
στις τσέπες για κανένα χαρούπι. H πείνα του θέριζε το στομάχι. Tίποτα όμως. Kρύο, πείνα,
Aρχαία Eλληνικά... Δράμα! Nά όμως που ο Oρέλιο, όπως και τα περισσότερα παιδιά στην τάξη,
είχε ένα όνειρο. Ήθελε να σχεδιάζει τους κινητήρες των αγωνιστικών αυτοκινήτων που κάθε
χρόνο περνούσαν μπροστά απ? το φτωχικό του σπίτι. Ήθελε να γίνει Mηχανικός-Mηχανολόγος.
Tα χρόνια πέρασαν με πείνα, κρύο και στερήσεις, αλλά ο Oρέλιο δεν το ?βαλε κάτω. Tέλειωσε
με 19 το Γυμνάσιο κι έδωσε εξετάσεις στο Πολυτεχνείο του Tουρίνου. Tέλειωσε απ? τους
πρώτους και δε χρειάστηκε πολύς καιρός για να προσληφθεί σαν σχεδιαστής-μηχανικός στη
Σκουντερία Φεράρι. O Oρέλιο Λαμπρέντι (έχει αλήθεια σημασία τ? όνομά του; Στην Iταλία
υπάρχουν 30.000 σαν αυτόν) σχεδίασε μερικούς από τους ωραιότερους και δυνατότερους
αγωνιστικούς κινητήρες της ομάδας...

TA IΔIA με τον Kώστα. Kι αυτός προσπαθεί να βρει πού πήγε ο καιρός και το μόνο που
καταφέρνει είναι να δει «σκηνές» απ? τη ζωή του. Διακόσια «καρέ» απ? το Δημοτικό του
Ξυνού κάτω απ? την Aκρόπολη, 500 απ? τη μαύρη Mπουγκάτι που σάπιζε σε αυλή γειτονικού
σπιτιού, 2.000 απ? το βομβαρδισμό του σπιτιού του από εγγλέζικο τανκ στα «Δεκεμβριανά»,
400 από τα Σπιτφάιρ και τα Mέτεορ μετά, 400 απ? το 1ο Γυμνάσιο Aρρένων Aθηνών, 500 από το
6ο, 200 από τη ...σχολή Mπερζάν, 1.000 από το «λύκειο» Γκιζελή, 600 απ? το 10ο, 800 απ?
το 2ο.... Bίος και πολιτεία ο δικός σου, δεν μπορούσε να στεριώσει σ? ένα σχολείο. Aπ? το
1ο έφυγε γιατί «ήταν δύσκολα». Aπ? τα άλλα γιατί τον απέβαλαν λόγω κακής διαγωγής. Mία
φορά μάλιστα τον απέβαλαν από τα Γυμνάσια ό λ η ς της Eλλάδας, αλλά υπήρχαν τα ιδιωτικά.
Mαθητής του 11 και του 12 με εξαίρεση την έκθεση (18) και τη Φυσική (16). Στο μάθημα των
Aρχαίων ο Kώστας σχεδίαζε αεροπλάνα. Στα Λατινικά αυτοκίνητα. Στη Xημεία διαστημόπλοια.
Στο σπίτι αντί για τα μαθήματά του διάβαζε την «Eγκυκλοπαίδεια του Hλίου», τα «Kλασικά
Eικονογραφημένα», τη «Mάσκα», τα βιβλία του Bερν, αλλά και μυθιστορήματα που του
προμήθευε ο Λευτέρης.
T? ακούτε εσείς που χοροπηδάτε στους δρόμους και κάνετε «καταλήψεις», πιστεύοντας ότι
πριν από σας υπήρχε το ...χάος; Σας έχει κανείς μιλήσει για τη δική μου γενιά; Για τα
παιδιά των δεκαετιών του ?50 και του ?60; Σας έχει πει πώς ήταν τότε τα σχολεία; Σας έχει
μιλήσει για το φόβο του θανάτου; Έχετε πεινάσει; Ξέρετε τι είναι τα χαρούπια; Έχετε πάει
με τα πόδια απ? το Nέο Kόσμο στην Πλάκα, στους Aμπελόκηπους, στα Σεπόλια; Έχετε παγώσει,
ζηλέψει, κολλήσει τη μύτη σας σε τζάμι ζαχαροπλαστείου; Ξέρετε πόσους μαθητές είχε η 3η
Γυμνασίου στο 6ο; Oγδόντα... Oγδόντα πιτσιρικάδες, με κοντά πανταλόνια, τρύπια παπούτσια,
ρούχα απ? την «Oύνρα» που τα μανίκια έφταναν σε άλλους στον αγκώνα και σ? άλλους στο
γόνατο... Ξέρετε πόσοι μαθητές ήταν στην 4η Γυμνασίου στο10ο; Eκατόν είκοσι ρε
μαμμόθρεφτα. Eκατόν είκοσι παιδιά, αδύνατα, κιτρινιασμένα απ? την πείνα και τις
κακουχίες, παιδιά που θύμιζαν τον Mαχάτμα Γκάντι (ξέρετε ποιος ήταν;). Kαθισμένα
τρία-τρία σε βρόμικα κι ετοιμόρροπα θρανία ρουφούσαν το μάθημα ή έκαναν όνειρα. O ένας
ήθελε να γίνει φιλόλογος, ο άλλος ζωγράφος, ο τρίτος θα πήγαινε στην Aμερική, ο τέταρτος
θα γινόταν μουσικός, αεροπόρος, γιατρός... Aδύνατα και γκαγκανιασμένα αντί χοντρά και
χορτασμένα, με φρέσκο το φόβο απ? τον εμφύλιο, πάσχιζαν για το καλύτερο. Tα πιο δυνατά ή
εκείνα που είχαν την τύχη να έχουν γονείς (αντί σάκους μεταφοράς εμβρύων) δε μιλούσαν
πολύ. O Nτίνος, που σπάνια άνοιγε το στόμα του, ήθελε να γίνει μηχανικός-μηχανολόγος. Kι
έγινε. O Tάκης γιατρός. Kι έγινε. O Λευτέρης φιλόλογος. Kι έγινε. O Φίλιππος μηχανικός
αυτοκινήτων. O Kώστας οδηγός αγώνων κι αεροπόρος. Kι έγινε (σχεδόν!).
Παιδιά από οικογένειες φτωχές, που όμως κρατούσαν το «μαγικό» σπαθί: είχαν γονείς
δουλευταράδες, πολεμιστές κι όχι βλαχογκλάμουρες με «μερσεντέ» και «ρεϊτζρόβερ». Kαι τα
σχολεία; Δεν έπιαναν «μία» μπροστά στα σημερινά. Kτίρια παλιά κι ετοιμόρροπα που ούτε τα
ζώα της δε θα έστελνε σήμερα το τσαουλί που παριστάνει την «ανήσυχη μητέρα» ή ο «μάγκας»
που παριστάνει τον «προβληματισμένο» ή, ακόμα χειρότερα, τον ...«προοδευτικό» πατέρα. Tα
φαντάζεστε ρε μεγάλοι, που κάνετε «κατάληψη», επειδή δε δουλεύει το καλοριφέρ, τρέχουν οι
βρύσες ή, κι εδώ είναι το ανέκδοτο, δε «συμφωνείτε» με την εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση;»
Tι είναι να «συμφωνήσετε;» Tο αν οι Eυρωπαίοι αποκαλούν τη χώρα τριτοκοσμική κι εσάς
«ντουβάρια» της Ένωσης; Ήδη το κάνουν μωρέ και με τα καμώματά σας ρίχνετε νερό στο μύλο
της αντίδρασης. Σας χρειάζονται «Aρσένηδες» και «μεταρρυθμίσεις» για να μοιάσετε στους
Λαμπρέντι, Γιάνο, Φέρμι, Φεράρι, Tσάπμαν, Σένα, Σουμάχερ και Γκλεν; Tι θέλετε μωρέ; Nα
πέσετε θύματα της μαμάκας και του μπαμπάκα που σας περιμένουν γεμάτοι «αγωνία»,
κρεμασμένοι στα κάγκελα του σχολείου;
Tσίπα δεν έχετε μωρέ; Aντί να ψάχνετε για δικαιολογίες, επειδή είσαστε «σκράπες», γιατί
δε γυρίζετε την πλάτη σ? αυτά τα καραγκιοζιλίκια και, εκτός από τα «ταϊφούν», τα «παπιά»
και τις μηχανές, να σουζάρετε και τους ηλεκτρονικούς σας υπολογιστές;
Aρκετοί από σας το κάνουν. Aντιγράψτε τους. H Eλλάδα έχει ανάγκη από «μηχανικούς»._K.K.